Folk

– Eg synest det er litt skummelt

I rolla som RÞdhette pÄ Det Norske Teatret har skodespelar Ina Svenningdal (25) fÄtt ei ny utfordring.

  • Tekst Silje Pileberg
  • Foto Einar Aslaksen

I NRK-serien Skam spelte ho den avslappa og artige Chris. I barne-tv-seriane Linus i svingen og Jul i Svingen hadde ho rolla som Åsa, den tþffe dottera til bygdas bilmekanikar.

No stÄr Ina Svenningdal pÄ scena som RÞdhette i ein musikal som syr saman fleire kjende eventyr til ei heilt eiga forteljing. I Into the Woods er RÞdhette bÄde forteljar, hovudperson og songar.

– Det blir litt mykje, ler ho.

– Men eg tenkjer at det er ei fin og krevjande oppgĂ„ve. Samtidig stĂ„r eg der pĂ„ ingen mĂ„te Ă„leine.

Ein barndomsdraum

Det Ă„ skulle snakke direkte til publikum som forteljar, blir nytt for henne, og eit spesielt ansvar for Ă„ trekkje publikum inn i forteljinga.

– Eg synest det er litt skummelt. Ofte har ein denne fjerde veggen, der ein innbiller seg at publikum ikkje finst. No mĂ„ eg sjĂ„ publikum i augo og fortelje dei kva som skal skje.

NÄr familie, venner og sambuar kjem for Ä sjÄ fÞrestillinga, sit dei ikkje nÊrare enn tiande rad, forklarer ho.

– Det kan kjennast trygt Ă„ ha dei der, men dei kjenner meg sĂ„pass godt at dei veit eg kan bli litt stressa og ukonsentrert viss eg ser dei godt i salen.

Svenningdal opplever rett som det er at folk ho ikkje kjenner, kjenner henne. I jula er det gjerne dei minste som seier «Åh, det er Åsa!». SĂ„ kjem sommaren, og dĂ„ er det tjueĂ„ringane som kjenner ho att frĂ„ Skam.

– Eg har nok ikkje fĂ„tt det stĂžrste trykket. Folk kjem bort og pratar eller vil ta eit bilete, sĂ„ seier dei takk og spring unna. Det er berre veldig hyggeleg, seier ho.

Ho trur ikkje at ho er i stand til Ä tenkje sÄ mykje pÄ sin eigen kjendisstatus.

– Eg har berre lyst til Ă„ drive med det eg liker. Eg er ikkje pĂ„ veg opp nokon stad; eg held meg godt pĂ„ jorda.

Å snakke nynorsk pĂ„ teaterscena er ikkje noko hinder for Ina Svenningdal, som har vakse opp pĂ„ Grorud i Oslo.
– Eg knota litt i starten, men no har det blitt ein vane. Nynorsk har ein fin klang over seg, seier ho.
– Teater og film er to ulike format. PĂ„ scena mĂ„ kjensler vere stĂžrre og sterkare, fortel Ina.

Svenningdal vaks opp i eit multikulturelt miljÞ pÄ Ammerud i Oslo, noko ho er takksam for i dag. Heilt sidan barndommen visste ho at ho ville drive med teater og film. Mora fann annonsar for ting ho kunne vere med pÄ.

Les ogsĂ„: 235 atriumhus pĂ„ Ammerud gir deg landsbykjensla i byen →

– Eg har alltid vore sosial. DĂ„ eg var med pĂ„ Linus i svingen, mĂžtte eg sĂ„ mange nye folk, det var kjempegĂžy. Eg fekk lyst til Ă„ gjere dette resten av livet, fortel ho.

Seinare fekk ho vere med pÄ musikalar, mellom anna Les Miserables pÄ LillestrÞm kulturhus. Med Skam tok det verkeleg av.

– Det var ein rar ting. Skam var eit prĂžveprosjekt, der NRK skulle forsĂžke Ă„ nĂ„ unge gjennom ein nettserie. Men omtrent over natta vart det sĂ„ stort, seier ho.

Ho trur at den erfaringa gjorde det lettare for henne Ă„ halde fram som skodespelar.

– Men samtidig trur eg ogsĂ„ at eg hadde klart Ă„ kjempe meg ein veg inn i teateret utan. Eg har Ăžnska dette sidan eg var lita.

I 2020 fekk Svenningdal jobb pÄ Det Norske Teatret. Men ho er framleis open og nysgjerrig pÄ nye moglegheiter, fortel ho.

– No er eg glad for Ă„ vere pĂ„ teateret og kjenne pĂ„ korleis teaterlivet er utan koronarestriksjonar. Men eg har absolutt lyst Ă„ filme igjen.

FÞr ho fekk jobben, gjekk ho tre Är pÄ TeaterhÞgskolen. Det trur ho var lurt.

– Der lĂŠrte eg arbeidsdisiplin. Ein treng ganske mykje tolmod som skodespelar, som i desse dagar, nĂ„r vi har prĂžver pĂ„ dagtid og fĂžrestillingar pĂ„ kvelden. DĂ„ blir det nokre lange dagar.

Les ogsĂ„ kulturportrettet med Marte Bratberg →

– I forteljinga ser vi at ein mĂ„ passe pĂ„ kva ein Ăžnskjer seg, for viss ein fĂ„r det, er det kanskje ikkje det ein drĂžymde om likevel. Ein kan leve lenge i eit eventyr i sitt eige hovud. Men til slutt mĂ„ ein vekse opp.

Ina Svenningdal om Into the Woods

Livet som vaksen

Into the Woods har blitt spelt pÄ fleire teaterscener rundt om i verda. Musikalen er ogsÄ filmatisert.

Svenningdal skildrar RĂždhette som ein tĂžff og lur karakter. Ho er ikkje spesielt redd for ulven, ho synest heller at han er interessant og spennande. Ulven i fĂžrestillinga er dessutan ikkje ein ordentleg ulv, men ein mann som tuslar rundt i skogen og er interessert i 14 Ă„r gamle RĂždhette.

For Ä vise at RÞdhette er uredd, mÄ Svenningdal vÄge Ä ta plass pÄ scena.

– Teater og film er to ulike format. PĂ„ scena mĂ„ kjensler vere stĂžrre og sterkare, forklarer 25-Ă„ringen.

I botnen handlar fÞrestillinga om RÞdhette sin veg til vaksenlivet. Svenningdal trur at bÄde vaksne og eldre barn kan ha glede av Ä sjÄ ho.

– I forteljinga ser vi at ein mĂ„ passe pĂ„ kva ein Ăžnskjer seg, for viss ein fĂ„r det, er det kanskje ikkje det ein drĂžymde om likevel. Ein kan leve lenge i eit eventyr i sitt eige hovud. Men til slutt mĂ„ ein vekse opp.

Som OBOS-medlem fĂ„r 20 % rabatt hos Det Norske Teatret →